Tussen objectivisme en subjectivisme (1)

Alweer ruim drie weken bezig met de laatste kwartaalopdracht van dit (studie-)jaar en nauwelijks tijd gehad om even te reflecteren. Dat wil zeggen: nauwelijks tijd om te reflecteren op deze weblog, want reflecteren over het project als zodanig gebeurt dagelijks. Vele malen per dag zelfs! Dit is dan ook een project dat alle aanleiding geeft om erover te piekeren, want het is een verre van gemakkelijke opdracht. Er staan immers drie documentaire strategieën centraal (1. de provocateur, 2. de activist en 3. de antropoloog)en de weekopdrachten dienen als in een soort hogedrukpan onder grote pressie tot stand te komen. De eerste week was nog redelijk easy going met 'antropolgisch' getinte interviews met mensen die ergens voor of tegen zijn. Mijn onderwerp: de Lange Wapper in Antwerpen. De tweede week echter ging het pas echt los: zes portretten maken met een middenformaatcamera van mensen die een (zelfde of juist verschillende) mening hebben over een bepaald onderwerp. Allerlei geweldige ideeën dwarrelden door mijn hoofd, maar wat al snel bleek was dat het portretteren van zes personen die (zichtbaar) tot een en dezelfde groep behoren, niet iets is dat je binnen een week kunt organiseren. Vandaar dat ik ervoor koos om zes willekeurige personen te benaderen (bekend en onbekend. De interventie die ik deed was hen bewust na te laten denken over hetzelfde onderwerp en hen op dat moment te portretteren. Als onderwerp koos ik 'Wilders'. Eerst vroeg ik hen na te denken over Wilders en hun mening in hun gelaat tot uitdrukking te brengen; dan vroeg ik hen hetzelfde te doen, maar dan aan Cohen te denken, in de hoop dat dat een contrast zou opleveren. Tenslotte vroeg ik heb nogmaals aan Wilders te denken en op dat moment drukte ik de sluiter van mijn tweeogige Rolleiflex af. Hierbij enkele van mijn foto's. De grootste les die ik achteraf leerde is dat ik mijn geportretteerde mensen had moeten vragen te denken aan een een onderwerp met veel meer emotionele impact, een veel meer persoonlijk onderwerp dus. Dat had er naar alle waarschijnlijkheid toe geleid dat ik meer expressie op hun gezichten had kunnen vastleggen.