Vormstudies (2) - nogmaals 'kadreren'

Het kader is de beelduitsnede, het speelveld, de arena, het theater, of iets abstracter geformuleerd: een manier van afbakenen en organiseren van de werkelijkheid. Ik heb hieronder enkele foto's gepubliceerd uit de workshop van vorige week over kadreren.
Twee ervan zitten 'lekker in hun vel', de derde veel minder. Ik zei al eerder: het is moeilijk criteria te geven voor een goede kadrering. Wat je wel zou kunnen zeggen is:

1. het moet duidelijk zijn wat het hoofdonderwerp is;

2. alle elementen (passieve en actieve ruimtes moeten meedoen), en wel in het juiste ritme;

3. de zgn. restruimte moet niet al te groot zijn of een hele duidelijke functie hebben.

Maar ... ook de andere elementen van een goede compositie moeten natuurlijk goed zitten, zoals focus, moment van opname en standpunt.

over de de bovenste opname ben ik tevreden. Het kader brengt de muur en het schilderij op een niet alledaagse manier samen, waarbij het driehoekige vlekje in het midden van het beeld een cruciale rol speelt: het is niet alleen een mysterieuze plek maar het verbindt tevens het schilderij met de rechteronderhoek van het beeld, zodat een mooie diagonaal ontstaat van linksboven naar rechtsonder. Tegelijkertijd is er een diagonaal zichtbaar van linksonder naar rechtsboven, waardoor alle elementen in een soort van dynamisch evenwicht komen. Persoonlijk vind ik heel erg interessant het kleine witte puntje rechtsonder in beeld, dat precies 'the icing on the cake' is.

In de tweede foto onsluit het kader ook een dynamisch evenwicht tussen een diagonaal die loopt van het hoofdonderwerp (de beschilderde tafel) naar de stoel, rechtsboven. De verschillende vlakken vormen van links naar rechts gezien een mooi ritme. Van rechtsonder naar linksboven loopt een afgebroken lijn die je zou kunnen zien als een 'pseudo diagonaal'. Alle vlakken in het beeld hebben een rol en spelen hun partijtje mee. Persoonlijk vind ik dat de twee superkleine zwarte puntjes (rechts midden en boven midden) net de puntjes op de i zetten.

De derde foto is minder. Er zit wel spanning in, maar niet echt evenwicht, ook geen dynamisch evenwicht. De ruimte boven, die naar rechts toe sterk vervaagt, zou je in de terminologie van vorige week zaterdag 'restruimte' kunnen noemen en die restruimte is te groot, heeft niet echt een toevoegende waarde.